Podlasie : Ozierany wieś na krańcu swiata

Miniony weekend był chyba najpiękniejszy pogodowo od pół roku.Cudowne słońce i 15 stopni sprawiło że udaliśmy się na dawno zaplanowaną wycieczkę.Udamy się na koniec Polski. Moim celem są dwie maleńkie przygraniczne wsie Ozierany Małe i Wielkie.
   Jedziemy na wschód. Droga prowadzi przez Puszczę  Knyszyńska . Mijamy wsie większe i mniejsze, doskonale radzące sobie z racji położenia przy szosie i kwitnącej turystyki. Droga jest bardzo urozmaicona można zajrzeć do Arboretum w Kopnej Górze, niezwykłego Silvarium w Poczopku czy choćby przejść się lasem. Uwielbiam tą trasę jest niezwykle piękna .Docieramy do Krynek.Dalej już nie można , jeśli skręcimy w niewłaściwą stronę znak za miasteczkiem na drodze poinformuje nas że dalej wstęp wzbroniony   i jeździć tą szosą mogą tylko samochody Straży Granicznej .
   W Krynkach skręcamy w prawo już tu zaczyna się inny świat.Jedna z dróg prowadzi do Kruszynian. My jedna wybieramy inną trasę  mało uczęszczaną drogą piaskową .Nieliczne wsie są tu malutkie , zaledwie parę domków. Przed naszymi oczami ukazuje się otwarta przestrzeń. Niezwykłe widoki brzęczące na łące pszczoły. niewielki   strumyczek i do tego śpiew ptaków.To Raj?.Do tego całkowity brak innych ludzi.Tylko my i odgłosy łąki.Do tego delikatna mgła.

Tam w oddali za krzakami to Białoruś

Granica

Rzut oka na zamgloną Białoruś

W oddali jakiś kołchoz

         To nic , że zieleń można było zobaczyć jeszcze tylko na drzewach iglastych.Przyroda już ożyła!

    Czas znaleźć Ozierany! Przy polnej drodze prowadzącej do wsi napotykamy Krzyż oraz spore kamienie z położonymi na nich małymi kamyczkami.To też przykład wielokulturowości Podlasia. W pobliskich Krynkach na początku XX w ludność żydowska  stanowiła aż 90 procent społeczności .Ale o tym napisze kiedy indziej.

Wielokulturowość Podlasia

       W pewnej chwili na końcu drogi wyłaniają się dachy domów i stodół .To Ozierany  Jest w tej wsi troszkę ludzi .Piękna pogoda sprawiła że ludzie przyjechali odwiedzić rodziny .W obu wsiach większość mieszkańców stanowiła ludność białoruska.Tak przynajmniej wyczytałam. Dużo domów jest w stanie rozpadu ,ale są i świeżutko wyremontowane.Na ławeczce przed domem siedziały dwie staruszki.Głupio mi było zrobić im zdjęcie.No cóż...

Droga do Ozieran Małych

Ginący swiat

Przykro ktoś tu przecież mieszkał pewnie rodziły się dzieci

I po co wam jeździć do skansenów?

     

     W między czasie telefon informuje nas ,że jesteśmy na terenie Białorusi .Rozmowy w roomingu sześć zł z groszami.Otrzymujemy też nr ambasady.A my przecież dalej w Polsce!
    Idac dalej polną drogą dochodzimy do Ozieran Wielkich. Drugi człon nazwy jakby na wyrost.

Na skraju wsi

Droga do Ozieran Wielkich

Tu my ,a tam oni

       W Ozieranach Wielkich nie wita nas nawet szczekanie psa. W okresie prosperity wieś liczyła ok 80 domów.Tętniła życiem. Dziś na stałe mieszka tu około 10 mieszkańców.Reszta umarła lub uciekła do miasta. Nie ma co się dziwić.Najbliższy przystanek autobusowy 5km dalej , lekarz 10 km , szkoła 10 km. Spotkaliśmy pewną rozmowną starszą 77 letnią panią. Mówiła ze zakupy robi się tu w sklepach obwoźnych .Tylko kopiejek brak! Nawet mleczarnia nie odbiera tu mleka. Za daleko...I żyje ta kobiecina tu sama bez dzieci rodziny..ech życie. Nasza rozmówczyni wspomniała też o proroku Ilji ( pamiętacie to ten o którym pisałam  wcześniej jest w zakładce najchętniej czytane). Mówi ,że to prawda,że miał objawienie .Na polu za Gribowszcziznoj (jej słowa dla mnie to Grzybowszczyzna)ukazała mu się Matka Boska. I wszystko było dobrze gdyby nie został zasypany dziengami od wiernych. Przewróciło mu się w głowie i przestał żyć po Bożemu.To wersja tej pani.

Tak tu cicho

Zamieszkały domek z pięknymi zdobieniami

Oryginalne zdobienie okien

Moim zdaniem to białoruska biało -niebieska kapliczka z 1904r

Bardzo zadbane wnętrze

Za domem postawiłabym ławkę i patrzyła na łąki w stronę krainy Łukaszenki. Biały punkt w połowie łąki  to słupek graniczny

.

Pomnik na cześć syna który nigdy nie wrócił z wojny. .Napisy po rosyjsku

Piękne zdobienia

       Nie chciało mi się opuszczać tej sielskiej  , na wpół opuszczonej  wymarłej wsi.Jest w niej jakaś magia i potencjał.Mogły by tu powstać np kwatery agroturystyczne. Nazwa już jest gotowa: Na końcu Swata. Wyobrażam sobie jak pięknie będzie tu latem! 
  Wracając w środku lasu ujrzeliśmy maleńki cmentarz .prawosławny.Pusto ,bardzo pusto .Brama zamykana była sznurkiem. Rozwiazałam.

988r chrzest Rusi

   To jeszcze nie koniec mojej wycieczki. Ale to już temat na inny post...